Rozdział XVI

- Wiesz możesz mnie już puścić... - odezwałam się po kilku minutach, podczas których Jack nadal trzymał moją rękę.
- A no tak, przepraszam zamyśliłem się - powiedział wypuszczając dłoń.
Dalej szliśmy w niezręcznym milczeniu. Widziałam, że chłopak trochę się speszył, a ja nie wiedziałam jak zacząć rozmowę.
- W sumie nie wiem gdzie idziemy. Znasz jakieś fajne miejsce? - zapytałam po chwili i spojrzałam na niego.
- Oczywiście, że do parku, rozejrzyj się wokół. Wiśnie kwitną, kwiaty spadają, a taki park to bardzo roma... znaczy się, fajne miejsce - zająknął się i podrapał nerwowo po głowie.
W tamtej chwili nareszcie do mnie dotarło. Wcześniej miałam tylko podejrzenia i ukryłam je głęboko z tyłu, myśląc, że w końcu zniknął, a wszystko to było przywidzeniami. Jednak jego zachowanie, postawa, zmienił się zauważalnie, a ja byłam głupia i wszystko ignorowałam. Wtedy zauważyłam, że Jack mnie lub, lubi bardziej niż dotychczas. Zaczęłam uważnie się w niego wpatrywać, zwracając większą uwagę na wygląd zewnętrzny. Ciemne, zwichrzone włosy opadały mu na oczy, a na policzkach wciąż gościł lekki rumieniec, patrzył uparcie przed siebie, ignorując to, że mu się przyglądam. W końcu zerknął na mnie, a ja nie spuściłam wzroku, próbując zrobić stanowczą minę.
- Już prawie jesteśmy. - Weszliśmy przez bramę do parku.
Wszędzie spadały płatki kwiatów, a pod drzewami siedziały rodziny, zachwycając się widokiem kwitnących wiśni. Musiałam przyznać, że ten widok zawsze mnie zachwycał.

 Przeszliśmy przez mostek, a później skręciliśmy w boczną alejkę, oddalając się od głównej drogi, przy której rosły drzewa. Im szliśmy dalej, było im mniej, ale nagle Jack wszedł na trawnik i wszedł między krzewy.
- Ej co ty robisz? - Zostałam na ścieżce i zastanawiałam się co mam zrobić. - Dobra czekaj już idę.
Ruszyłam za nim i gdy już się przedarłam zaparło mi dech z zachwytu. Jack stał pod ogromną wiśnią, a woków wirowało mnóstwo jasnoróżowych płatków. Podeszłam powoli wciąż zachwycając się widokiem.
- To jest naprawdę piękne - odezwałam się po chwili.
- Lisette wiesz od tamtej chwili na basenie... - zaczął, ale ja mu przerwałam.
- Daj już spokój, wiesz przecież, że było minęło. - Uśmiechnęłam się i spojrzałam na niego, a ona na mnie.
- Nie chodzi o to, bo tak naprawdę ja cię polubiłem, nawet bardzo, a nawet chyba bardziej niż kiedykolwiek.

- Ja też cię polubiłam, porównując nasze dawne czasy to zmieniłeś się nie do poznania. - Szturchnęłam go lekko w bok, a on wtedy złapał mnie na ramiona i patrzył prosto w oczy.
- Lisette ja zmieniam się dla ciebie, chcę być ciebie wart, być wystarczająco dobry, bo ja... ja cię kocham.
Wiatr smagnął mnie prosto w twarz, a kwiaty zawirowały. Powiedział to, a ja zamarłam. Nie mogłam mu powiedzieć, że nie odwzajemniam jego uczuć, ale wiedziałam, że jednak coś się we mnie poruszyło, gdy usłyszałam jego wyznanie. Nie wiedziałam jak mam się zachować i co mu odpowiedzieć.
- Jack, ja nie wiem... - W tym momencie zadzwonił mój telefon, a ja byłam wdzięczna, że mogłam oderwać się od tej rozmowy.
- Hej gdzie ty jesteś? - usłyszałam w słuchawce głos Kate i oprzytomniałam.
- Co? W parku, a która godzina?
- Aha fajnie to streszczaj się, bo dziewczyny przychodzą za 20 minut.
- Dobra już biegnę - powiedziałam i rozłączyłam się.
Spojrzałam na chłopaka, który stał obok, jednocześnie zniecierpliwiony, a także niepewny i przestraszony. Przytuliłam go mocno na chwilę, a później spojrzałam i powiedziałam to co czułam.
- Jack ja nie wiem, co mam zrobić. Coś się zmieniło i nie jesteśmy tacy sami, jednak proszę daj mi trochę czasu, muszę pomyśleć. O tym co do ciebie czuję i o nas. 
- Dobrze, poczekam ile trzeba będzie. - Uśmiechnął się lekko, a mi kamień spadł z serca.
- Dziękuję za to, że mnie tu zabrałeś, ale dałam ci trochę więcej niż pięć minut i jestem spóźniona - zaśmiałam się drętwo i po chwili umilkłam. - Muszę już wracać. Dziękuję... za wszystko - Przytuliłam go jeszcze raz i ruszyłam biegiem do domu.
Zerknęłam jeszcze za siebie i zobaczył jak stał tyłem do mnie, patrząc na ogromne drzewo. Uśmiechnęłam się pod nosem i przedarłam się przez krzaki. Potem już przez cały czas nie zwalniałam z tempa, żeby zdążyć.

- No nareszcie jesteś - usłyszałam Kate i minęłam ja w drzwiach.
- Lecę wziąć prysznic, jakby dziewczyny wpadły to weź je na ogródku ogarnij, a ja zaraz przyjdę. - Wbiegłam po schodach i weszłam do łazienki.
Po szybkim obmyciu, owinęłam się w ręcznik, wzięłam rzeczy i ruszyłam do mojego pokoju. Rzuciłam ciuchy na krzesło i obróciłam się.
- Aaaaa! Co ty tu robisz! - wrzasnęłam, mocniej przytrzymując ręcznik.

Coś od Pauli:
No spore opóźnienia, ale już niedługo powinno być ok. Nie miałam internetu, a później weny, ale coś tam wyskrobałam xD Ostatnio się tak zastanawiałam, że chyba powinnam uszczuplić wszystko trochę, pominąć parę sytuacji, bo inaczej blog będzie za długi, a najlepsze jest to, że mam pomysł na drugą część xD Myślenie do przodu huehue. No to by było na tyle. Dzięki za wszystko ^^